McIntosh D150 Instrukcja obsługi

Marka: McIntosh

Model: D150

Typ: Instrukcja obsługi

Ten podręcznik jest również odpowiedni dla

MCT450

:V]\VWNRFRVLÚ

ZDXGLRğOVNLPĂZLHFLH

MDU]\QD]LHORQRQLHELHVNR

LMHVWZ\SRVDĝRQH

ZZ\FK\ïRZH

ZVNDěQLNLPRF\

WRQDRJöï0F,QWRVK

-HĂOLF]DVDPL

RZ\FKZVNDěQLNöZ

]DEUDNQLH

WRW\ONRGODWHJR

ĝHQLHVDP\PL

Z]PDFQLDF]DPL

0F,QWRVKĝ\MH

%DUWRV]/XERñ

Hi-end

transport CD/SACD i DAC

+Lľ)LL0X]\ND

Dostojnie

i z przytupem

McIntosh MCT450/D150

:V]\VWNRFRVLÚ

ZDXGLRğOVNLPĂZLHFLH

MDU]\QD]LHORQRQLHELHVNR

LMHVWZ\SRVDĝRQH

ZZ\FK\ïRZH

ZVNDěQLNLPRF\

WRQDRJöï0F,QWRVK

-HĂOLF]DVDPL

RZ\FKZVNDěQLNöZ

]DEUDNQLH

WRW\ONRGODWHJR

ĝHQLHVDP\PL

Z]PDFQLDF]DPL

0F,QWRVKĝ\MH

%DUWRV]/XERñ

Dostojnie

i z przytupem

McIntosh MCT450/D150

Hi-end

transport CD/SACD i DAC

+Lľ)LL0X]\ND

irma, z pozoru ostoja

konserwatyzmu, już

w połowie lat 80.

XX wieku przyłączyła się

ochoczo do cyfrowej rewolu-

cji, prezentując swój pierw-

szy odtwarzacz CD. Od tam-

tej pory katalog amerykań-

skiego producenta wzbogacał

się o kolejne źródła, obsługu-

jące niemal wszystkie dostęp-

ne formaty. Tym razem przy-

szedł czas na zaawansowany

zestaw dzielony.

Budowa

Przedwzmacniacz/

/DAC D150

Sercem tandemu jest przed-

wzmacniacz D150, który

w 2015 roku zastąpił model D100.

McIntosh określa go mianem cyfro-

wego, ponieważ pozbawiono go wejść

analogowych. Nie ma zatem możliwości

podłączenia do niego źródeł takich jak

tuner, magnetofon czy odtwarzacz CD

bez wyjść cyfrowych, nie mówiąc o gra-

mofonie. Zamiast tego dostajemy pięć

wejść cyfrowych i dwa komplety wyjść

analogowych (XLR i RCA), o stałym

i regulowanym poziomie napięcia wyj-

ściowego.

S'ZLHSï\WNL60'LVSRU\]DVLODF]

'$&(666DEUH

T&]ÚĂÊVHNFML]DVLODQLDLPDï\

WUDQVIRUPDWRUGRREVïXJLWU\EXF]XZDQLD

T:HMĂFLDF\IURZHXNïDG\

SU]HWZRUQLNDLZ\MĂFLDDQDORJRZH

W3LÚNQRNODV\F]QHJRKLğ

Hi-end

transport CD/SACD i DAC

+Lľ)LL0X]\ND

Urządzenie może być używane jako

przedwzmacniacz i sterować końcówką

mocy albo służyć jako sam przetwor-

nik c/a, partnerujący firmowemu tran-

sportowi CD/SACD oraz innym ź ró-

dłom cyfrowym, jak odtwarzacze stru-

mieniowe, serwery muzyczne bą dź

komputery.

D150, podobnie jak poprzednik, jest

oparty na sprawdzonym, 32-bitowym

chipie ESS Sabre ES9016. Według da-

nych katalogowych, ten ośmiokanałowy

układ pozwala uzyskać wysoką dynami-

kę (124 dB) przy bardzo niskich znie-

kształceniach. McIntosh zastosował go

w konfiguracji Quad Balanced, czyli

poczwórnie zbalansowanej: na każdy

kanał stereo przypadają tu cztery prze-

tworniki.

Tym, co odróżnia D150 od D100,

jest możliwość odbioru sygnału DSD,

przesyłanego ze wspomnianego trans-

portu. Do transmisji służy przewód

w standardzie DIN, dołączany bez do-

płaty. Bonusem jest wysokiej klasy

przedwzmacniacz sł uchawkowy z wyj-

ściem typu duży jack, który może ob-

służyć sł uchawki o impedancji od 20 do

600 omów.

Na tylnej ściance znalazło się pięć

wspomnianych wejść sygnału cyfrowe-

go: dwa koaksjalne, dwa optyczne, DIN

oraz USB, przyjmujące sygnał PCM do

częstotliwości 32 bitów/384 kHz. Jeśli

chodzi o odtwarzanie sygnał ów DSD/

/DXD, to do wyboru jest bogate spek-

trum formatów, w tym DSD64, DSD128,

DXD 352,8 kHz i DXD 384 kHz (trans-

fer asynchroniczny przez USB).

Oprócz wspomnianych podwójnych

wyjść analogowych są jeszcze cztery

sloty systemowe, które przeznaczono

do łączenia urządzeń McIntosha.

Przedni panel to znana od lat „mako-

wa” elegancja. Umieszczony centralnie

wyświetlacz pokazuje trzy podstawowe

informacje: nazwę wejścia, częstotli-

wość próbkowania bądź nazwę forma-

tu oraz poziom sygnału w skali 0-100.

Dwa ulokowane symetrycznie pokrętła

służą, odpowiednio, do wyboru źródł a

i regulacji głośności. Do tego są jeszcze

trzy przyciski: standby, mute oraz setup.

Ten ostatni umożliwia zmianę ustawień

fabrycznych bą dź wgranie firmowego

oprogramowania. Schludnie, przejrzy-

ście i klasycznie.

Transport MCT450

Nie mniej elegancki jest transport

CD/SACD, który na pierwszy rzut oka

trudno odróżnić od firmowych odtwa-

rzaczy zintegrowanych. Zastosowano

w nim zdublowany laser, który, w połą-

czeniu z podwójną prędkością odczytu,

ma zapewnić dokł adniejsze odtwarza-

nie nawet porysowanych płyt. Odczyt

tablicy zawartości (TOC) trwa dość

długo, do czego współczesne źródła

zdążyły nas przyzwyczaić, natomiast

praca mechanizmu wysuwania szuflady

to inżynierski majstersztyk. Wykonana

z metalu tacka porusza się niezwykle

płynnie, cicho i z gracją, wydając je-

dynie dyskretny, miły dla ucha szmer.

Po wysunięciu jest zblokowana tak moc-

no, że chyba można by na niej usiąść

(choć nie próbowałem i nie zachęcam).

Na przednim panelu umieszczono

po cztery przyciski sterujące

najważniejszymi funkcja-

mi. Guzik oznaczony

jako „layer” w przy-

padku płyt hybrydo-

wych pozwala prze-

chodzić pomiędzy

warstwami.

Znajdujący się tuż

pod szufladą wy-

świetlacz podaje naj-

ważniejsze informa-

cje dotyczące numeru

utworu i czasu. Kiedy

w odtwarzaczu wyląduje pły-

ta SACD, pojawi się również zakodowa-

ny na niej CD-Text, ale ze względu na

małe rozmiary i ograniczoną czytelność

S:\ĂZLHWODF]

ZLÚNV]\

LZ\UDěQLHMV]\

QLĝZWUDQVSRUFLH

X1RZRĂÊ

ZVWRVXQNX

GRSRSU]HGQLND

Z\MĂFLH

VïXFKDZNRZH

T%UDNZHMĂÊDQDORJRZ\FK

VWÈGQD]ZDķSU]HGZ]PDFQLDF]

F\IURZ\ĵ:\MĂFLDDQDORJRZH

VWDïHLUHJXORZDQH

Hi-end

transport CD/SACD i DAC

+Lľ)LL0X]\ND

wyświetlacza matrycowo-punktowego nie

ma co liczyć, że będziemy z niego korzy-

stać, siedząc wygodnie na kanapie, z dala

od sprzętu.

Tylna ścianka to, jak na McIntosha,

pełna asceza. Oprócz gniazda zasilania

IEC mamy tu cztery wyjścia cyfrowe –

optyczne, koaksjalne, AES/ABU oraz

DIN. Czy potrzeba czegoś więcej w trans-

porcie? Możliwości połączeń i kongura-

cji przewidziano bez liku i nie sądzę, by

komukolwiek czegoś zabrakło.

Nad pilotami systemowymi McIn-

tosha znęcano się już wielokrotnie,

porównując je do taniej chińszczyzny.

Najwyraźniej producent wziął sobie te

uwagi do serca, bo sterownik, jaki otrzy-

małem w komplecie, choć nadal plasti-

kowy, wygląda elegancko. Wprawdzie

mnogość przycisków i funkcji nastręcza

z początku nieco problemów, jednak

można się przyzwyczaić.

.RQğJXUDFMD

Tandem McIntosha,

połączony firmowym

kablem DIN oraz koak-

sjalnym Tellurium Gra-

phite, grał w towarzy-

stwie wzmacniacza zinte-

growanego Gryphon Cal-

listo 2200, do którego sy-

gnał trafiał symetryczny-

mi kablami Sommer Cable.

W przedwzmacniaczu wy-

korzystywał em zarówno wyj-

ścia o stałym (regulacja gło-

śności odbywała się wtedy we

wzmacniaczu), jak i zmiennym

poziomie sygnału (wzmacniacz

w trybie końcówki mocy, regulacja

w przedwzmacniaczu). Wzmacniacz

z monitorami Dynaudio Contour 1.8

był poł ączony przewodami Nordost

Red Dawn.

:UDĝHQLDRGVïXFKRZH

Bywam złośliwy, dlatego lubię cza-

sem rozpocząć formalne odsłuchy od

materiału, który nie ma prawa dobrze

zabrzmieć na żadnym sprzęcie. Wła-

śnie dlatego na pierwszy ogień poszedł

album koncertowy Johna Mayalla „Jazz

Blues Fusion” – muzyczna perełka,

a jednocześnie realizatorska porażka.

Brzmienie potrafi się tu zmieniać nie

tylko z utworu na utwór, lecz często

przechodzi wielokrotną transformację

w ramach jednego utworu. Stereofonia

jest dość umowna i realizowana wedł ug

S½UöGHïNRZGZöFKSXGHïNDFK

T3UDFDV]XĠDG\

WRPHFKDQLF]Q\PDMVWHUV]W\N

X6WHURZQLNFDïNLHPHOHJDQFNL

Hi-end

transport CD/SACD i DAC

+Lľ)LL0X]\ND

recepty lewo-środek-prawo (niekoniecz-

nie w tej kolejności).

Co zrobił zestaw McIntosha? Sobie

tylko znanym sposobem zamaskował

liczne niechlujstwa realizatora, a wy-

dobył z muzyki Mayalla to, co w na-

graniach koncertowych najważniejsze:

atmosferę, żywiołowość i bezpoś red-

niość. Doskonale zaznaczona była ryt-

mika utworów, ich tempo oraz pulsacja.

Odsłuch kolejnych albumów dowiódł,

że są to cechy, które amerykański ze-

staw stawia na pierwszym miejscu. Co

więcej, każdy gatunek muzyki tylko na

tym zyskuje! Jazz, blues, wielka sym-

fonika, country – doskonale znane mi

utwory wydał y się nagle jakby odrobi-

nę żywsze, barwniejsze i z wyraźniej

zaznaczonym rytmem. Owszem, było

to brzmienie lekko podrasowane i stro-

jone według z góry przyjętej koncep-

cji. Jak się jednak oburzać na odejście

od neutralności, skoro prezentowana

w ten sposób muzyka zachęci niejed-

nego do przesłuchania swojej płyto-

teki od nowa? A to dopiero początek

atrakcji.

recepty lewo-środek-prawo (niekoniecz-

nie w tej kolejności).

Co zrobił zestaw McIntosha? Sobie

tylko znanym sposobem zamaskował

liczne niechlujstwa realizatora, a wy-

dobył z muzyki Mayalla to, co w na-

graniach koncertowych najważniejsze:

atmosferę, żywiołowość i bezpoś red-

niość. Doskonale zaznaczona była ryt-

mika utworów, ich tempo oraz pulsacja.

Odsłuch kolejnych albumów dowiódł,

że są to cechy, które amerykański ze-

staw stawia na pierwszym miejscu. Co

więcej, każdy gatunek muzyki tylko na

tym zyskuje! Jazz, blues, wielka sym-

fonika, country – doskonale znane mi

utwory wydał y się nagle jakby odrobi-

nę żywsze, barwniejsze i z wyraźniej

zaznaczonym rytmem. Owszem, było

to brzmienie lekko podrasowane i stro-

jone według z góry przyjętej koncep-

cji. Jak się jednak oburzać na odejście

od neutralności, skoro prezentowana

w ten sposób muzyka zachęci niejed-

nego do przesłuchania swojej płyto-

teki od nowa? A to dopiero początek

atrakcji.

S1DMZDĝQLHMV]H

IXQNFMHZ]DVLÚJXUÚNL

S.ODV\NDZQDMOHSV]\PZ\GDQLX

ST-DNQD0F,QWRVKDļPLQLPDOL]P

Hi-end

transport CD/SACD i DAC

+Lľ)LL0X]\ND

Kiedy w odtwarzaczu zaczęły lądować

płyty Johnny’ego Casha z serii „Ameri-

can Songbook”, przyszła kolej na podzi-

wianie średnicy. Wokal był delikatnie

wypchnięty przed linię bazy, lekko ocie-

plony i niesłychanie bezpośredni. Śred-

nie tony – nie tylko głos Casha – miały

kremową, miłą dla ucha barwę, a jed-

nocześ nie były selektyw-

ne, szczegółowe i bliskie.

W przypadku McInto-

sha zakres ten nie ma nic

wspólnego ze stereotypowo

pojętą cyfrowością, ale też

nie stara się na siłę naśla-

dować analogowej maniery,

polegającej na przesadnym

ociepleniu dźwięku. Po pro-

stu – ujmuje naturalnoś-

cią, o jaką bywa trudno na-

wet w przypadku droższych

urządzeń.

Średnica robi tym większe

wrażenie, że jest umiejsco-

wiona w przestrzeni wymo-

delowanej bardzo „po ame-

rykańsku”, z jaką zetkniemy

się w przypadku wielu urzą-

dzeń hi-fi i hi-end zza Oce-

anu. Scena jest zawieszona

bardzo nisko – czasami zdaje

się, że dźwięk wręcz ściele się

u naszych stóp. Jest też mo-

numentalna. Obraz, jaki wy-

czarował tandem McIntosha

w „Missa solemnis” Beetho-

vena, przypominał olbrzymi

fresk malowany szerokimi,

zamaszystymi pociągnięciami pędzla.

W przypadku muzyki sakralnej i sym-

fonicznej taki rozmach i skala robią

wielkie wrażenie, choć przypuszczam,

że cechy te docenią także miłośnicy

innego repertuaru. Rzecz charakte-

rystyczna – o ile rozciągnięcie sceny

na boki zdaje się pozbawione granic,

o tyle głębia zostaje spłycona. Być może

wynika to faktu, że zestaw, dla którego

priorytetem jest bezpośredniość, stara

się pokazać wszystkie plany i szczegó-

ły jak najbliżej słuchacza, nie tworząc

zbędnego dystansu. Tak czy inaczej,

o orkiestrze słuchanej z dalekiego rzędu,

rozpiętej na łuku za kolumnami, można

T:\MĂFLDF\IURZHL]ïÈF]D

VWHURZDQLDV\VWHPRZHJR

S6FKRZDQ\SRGHNUDQHPQDSÚG

F]\WDSï\W\&'L6$&'

T3ï\WND]HOHPHQWDPL

]DVLODF]D

Hi-end

transport CD/SACD i DAC

+Lľ)LL0X]\ND

zapomnieć. W McIntoshu wszystko jest

na wyciągnięcie ręki.

Kiedy przyszła pora na koncerty

skrzypcowe Vivaldiego, amerykańskie

urządzenia bezbłędnie oddały ich za-

maszyste brzmienie i niepohamowa-

ną energię. Znakomita rozdzielczość

nie pozostawiała cienia wątpliwości,

że mamy do czynienia z urzą dzeniami

z wysokiej półki. Jeszcze większy res-

pekt budziło jednak umiejętne wyważe-

nie proporcji pomiędzy całoś cią przeka-

zu, a jego detalami. Po kilku minutach

słuchania przyłapałem się na tym, że

przytupuję głośno nogą do taktu, jak,

nie przymierzając, przy muzyce Mayal-

la. Wielka w tym zasługa punktualne-

go i krótkiego basu McIntosha, który

tchną ł dodatkową energię w barokowe

basso continuo.

A co słychać na przeciwległym bie-

gunie? Wysokie tony, choć dokładne

i pozbawione zbytecznych wyostrzeń,

mogłyby być nieco barwniejsze i lepiej

wypełnione. Zdarzało się, że wpadały

w syntetyczność. Było to jednak słychać

głównie w bezpośrednim porównaniu

z używanym przeze mnie na co dzień

zestawem, któremu ton nadaje „mięk-

ki” przetwornik Hegla. To, czy cecha ta

będzie dla nas istotna, w dużej mierze

zależeć będzie od naszych upodobań,

a także od charakteru sprzętu towarzy-

szącego. Zresztą, muszę przyznać, że po

kolejnej odtworzonej przez McIntoshe

płycie mój słuch w pełni zaadaptował

się do takiej szkoły brzmienia i twarda

góra przestał a mi przeszkadzać. Zaczą-

łem za to doceniać jej szczegółowość

i otwartość.

Z recenzenckiego obowiązku wypada

wspomnieć o płytach SACD, choć for-

mat ten nigdy nie budził we mnie spe-

cjalnego entuzjazmu. Użycie przycisku

„layer” w transporcie pozwoliło jednak

stwierdzić, że w przypadku płyt hy-

brydowych różnica między formatami

jest faktycznie zauważalna, a nagrania

w DSD oferują minimalnie lepszą defi-

nicję , oddech i gładszą fakturę dźwięku

– z naciskiem wszakże na „minimalnie”.

Niespodzianką okazało się natomiast

samo połączenie DIN, które nieznacz-

nie poprawiło także brzmienie odtwa-

rzanych płyt CD. Do tego stopnia, że

właściwie przez cały czas testu z kabla

koncentrycznego korzystałem spora-

dycznie. Czyżby świat hi-fi miał jeszcze

żałować, że odszedł od pięciopinowych

złącz?

.RQNOX]MD

Dawno już nie opisywałem źródła,

które sprawiłoby mi tyle frajdy i po-

zwoliło na nowo wsłuchać się w dobrze

znane płyty. Zestaw McIntosha nie jest

wzorem neutralności, ale nawet jeśli

oszukuje nasz słuch, robi to w sposób

zniewalają cy. Plastyczność, nasycenie,

aksamitna faktura i trójwymiarowość,

połączone ze świetnie trzymanym ryt-

mem – jeśli ktoś jest czuły na te aspek-

ty, to może znalazł już swoje źródło

idealne.

0F,QWRVK

MCT450/D150

&HQ\

0F,QWRVK' ]ï

0F,QWRVK0&7 ]ï

'DQHWHFKQLF]QH

'$&0F,QWRVK'

3DVPRSU]HQRV]HQLD 4 Hz – 20 kHz (+/-0,5 dB)

4 Hz – 68 kHz (+0,5/-3 dB),

]DOHĝQLHRGSRGïÈF]RQHJR

ěUöGïD

6\JQDïV]XP 110 dB

7+' 0,0015 %

:HMĂFLDF\IURZH86%W\SX%

DSD64 (2,8224 MHz),

DSD128 (5,6448 MHz),

';'N+]LN+]

L3&0PDNV

ELW\N+]

.RDNVMDOQHLRSW\F]QH PDNVELW\N+]

',1 3&0L'6']WUDQVSRUWX

&'6$&'

:\MĂFLHVïXFKDZNRZH+ (20-600 1)

:\PLDU\ZVJ FP

0DVD NJ

7UDQVSRUW0F,QWRVK0&7

2EVïXJLZDQHIRUPDW\ 6$&'+\EULG6$&'&'

 &'55:03L:0$

:\MĂFLDF\IURZH$(6(%8NRDNV5&$

RSW7RVOLQN',1

:\PLDU\ZVJ FP

0DVD NJ

Ocena:

%U]PLHQLH KLHQG

:]RUQLFWZR

EDUG]LHMUR]SR]QDZDOQH

QLĝORJR

McIntosh D150 Instrukcja obsługi

Marka: McIntosh

Model: D150

Typ: Instrukcja obsługi

Ten podręcznik jest również odpowiedni dla

MCT450

ściągnij PDF

raport

McIntosh D150 Instrukcja obsługi

Ten podręcznik jest również odpowiedni dla

McIntosh D150 Instrukcja obsługi

Inne dokumenty