Conrad Components 193135 Clap on clap off Assembly kit 12 V DC Instrukcja obsługi

Marka: Conrad Components

Model: 193135 Clap on clap off Assembly kit 12 V DC

Typ: Instrukcja obsługi

Reagujący na klaskanie przełącznik z mikrofonem pojemnościowym

(zestaw montażowy)

Nr zam. 19 31 35

INSTRUKCJA MONTAŻU

Produkt ten spełnia wymogi dyrektywy WE 89/336/EWG/Tolerancja elektromagnetycz-

na (EMVG z dn. 09.11.1992 roku). Posiada on certyfikat jakości CE.

Wszelkie modyfikacje układu wzgl. zastosowanie innych podzespołów, niż zostało to

podane, spowodują wygaśnięcie tego certyfikatu.

Opis układu

Zadaniem przełącznika akustycznego, określanego często również jako przełącznik reagują-

cy na klaskanie jest reakcja na szumy z otoczenia, tzn. aktywowanie przełącznika w razie

wystąpienia silnych dźwięków. Może to być klaskanie w dłonie, lecz również głośny okrzyk

lub tupnięcie wystarcza, aby włączyć lub wyłączyć jakieś urządzenie.

Dla osoby niewtajemniczonej sprawia to wrażenie czarów. Mogą sobie Państwo wyobrazić te

zdumione spojrzenia, kiedy na wypowiedziane głośno „Lampo, włącz się” faktycznie zabły-

śnie światło; jak również na hasło „Lampo, wyłącz się” nastąpi właściwa reakcja, przy czym

oczywiście decyduje tu głośność wypowiadanych słów, a nie polecenie „włącz się”, czy „wy-

łącz się”.

Po stronie wejścia podłączony zostaje mały mikrofon, przechwytujący dźwięk. Wzmacniacz

operacyjny typu LF357 wzmacnia ten sygnał w stopniu umożliwiającym jego przetworzenie

przez podłączony w dalszej kolejności układ logiczny. Układ ten składa się z multiwibratora

monostabilnego oraz multiwibratora dwustabilnego (uniwibrator oraz przerzutnik), który uzy-

skuje się z przerzutnika układu CD4027.

Aby zminimalizować koszt mikrofonu, zaprojektowano tu prostej podłączenie wkładki pojem-

nościowo-elektretowej. Uzyskuje ona wymagane napięcie zasilania poprzez rezystor R1. Ze

względu na to, że tego typu mikrofon działa w oparciu o konstrukcję kondensatora, należy to

napięcie (stałe) doprowadzić. Z uwagi na bardzo dużą rezystancję wewnętrzną mikrofonu

pojemnościowego, może być odbierany tylko wysokoomowy sygnał wyjściowy. Odbywa się

to za pośrednictwem wtórnika emiterowego lub – jak w tym wypadku – poprzez wzmacniacz

operacyjny o wejściach FET.

Wzmacniacz operacyjny IC1 został tu okablowany jako wzmacniacz nieinwersyjny, którego

wzmacnianie wyznaczone jest stosunkiem oporności sprzężenia zwrotnego. Z jednej strony

jest to czysto rezystancyjny układ szeregowy (R5 + P1), a z drugiej strony jest to impedancja

członu oporowo-pojemnościowego (R4 + C2), posiadającego zależne od częstotliwości kom-

ponenty pojemnościowe.

Innymi słowy: Wzmacnianie układu scalonego IC1 nie zależy wyłącznie od nastawy poten-

cjometru lecz również doprowadzonej częstotliwości. Ze względu na to, że pojemnościowa

oporność bierna spada wraz ze wzrostem częstotliwości, wzmacnianie przy wyższych czę-

stotliwościach jest większe niż przy niższych. Wyrażając to jeszcze inaczej - poprzez trik

zależnego od częstotliwości sprzężenia zwrotnego, wyższe częstotliwości są uprzywilejowa-

ne w przeciwieństwie do niższych. Nasz przełącznik akustyczny „reaguje” więc lepiej na

gwizd niż na śpiew basem.

Zasilanie wejścia ujemnego prądem stałym doprowadzane jest z wyjścia poprzez P1 i R1,

podczas gdy wejście dodatnie uzyskuje poprzez dzielnik napięcia R2/R3 napięcie zasilania

kształtujące się dokładnie na poziomie jednej drugiej oraz – poprzez ten sam dzielnik – prąd

wstępny. Także wtedy, gdy prąd ten na obu wejściach mieści się w zakresie pikoamperów

(oporność wejściowa wynosi ok. 1 TQ=10

Ω!), musi przecież istnieć jakaś możliwość jego

przepływu, co oznacza, że w tych odgałęzieniach nie może następować oddzielanie stało-

prądowe za pośrednictwem kondensatora.

Sygnał wyjściowy wzmacniacza operacyjnego pobierany jest przy pomocy C3 przez obwód

sprzęgający i doprowadzany do wejścia przerzutnika 1, tzn. jego wyjście Q przełącza się do

stanu 1. W chwili, gdy napięcie na tej końcówce 7 przekracza 50% napięcia zasilania, na-

stępuje postawienie przerzutnika FF1, tzn. przełączenie jego wyjścia Q na „HIGH”. Napięcie

zasilania dla stopnia wejściowego i zespołu logicznego ograniczane jest przez diodę Zenera

D3 do 7 V. Środek ten wraz z ogniwem filtru R8/C5 prowadzi do odsprzężenia zespołu mocy,

co zapobiega niepożądanym oddziaływaniom wstecznym między tymi dwoma elementami.

Kiedy więc dostatecznie głośny sygnał spowodował przełączenie przerzutnika FF1, następu-

je powolne naładowanie kondensatora elektrolitycznego C4 ze stanu 1 na Q1 za pośrednic-

twem rezystora R7 (stała czasowa ok. 1 s). W momencie, gdy napięcie ładowania C4 osią-

gnie około 50% napięcia zasilania, następuje ponowne wycofanie przerzutnika 1 poprzez

wejście R. Na wyjściu Q1 powstaje więc zawsze w reakcji na sytuację na wejściu jedynie

monostabilny sygnał prostokątny, trwający około 1 s. Wskutek połączenia zewnętrznego z

R7/C4 jeden z dwóch przerzutników układu scalonego CD4027 zamienia się w multiwibrator

jednostabilny (uniwibrator).

Wyjście Q1 połączone jest z wejściem impulsowym FF2, powodując za każdym impulsem

przełączenie tego drugiego przerzutnika (następuje to zresztą przy przejściu ze stanu 0 do

stanu 1).

W układach CMOS wszystkie nieużywane wejścia muszą zostać zamknięte w sposób zdefi-

niowany. W tym celu należy je połączyć z potencjałem, wywołującym stan dezaktywacji. W

przypadku wejść układu CD4027 jest to poziom masy (przy stanie 1 na S wzgl. na R nastę-

puje postawienie wzgl. wycofanie tego typu przerzutnika), podczas gdy nie użytkowane wej-

ścia J/K i CIk przerzutnika FF1 mogą do wyboru być nastawione na plus lub na masę, lecz

nie mogą pozostawać otwarte, gdyż mogłyby wówczas wyłapywać sygnały zakłócające. Po-

ziom spoczynkowy „0” na wejściu 7 wywołuje zresztą rezystor R6, nie obciążając przy tym w

sposób znaczący dostarczanego przez C3 sygnału napięcia przemiennego.

W każdym razie dzięki usytuowanej równolegle do przekaźnika diodzie świecącej można

zawsze zachować kontrolę nad stanem zajmowanym aktualnie przez styk przełączający po

stronie wyjścia. Dioda D4 ma za zadanie zwarcie szczytów napięciowych (powstających przy

wyłączaniu indukcyjności cewkowej) w celu uniemożliwienia zniszczenia tranzystora. Podob-

ną funkcję spełniają diody D1 i D2.

Przed rozpoczęciem montażu podzespołów na płytce drukowanej należy wyszukać spośród

czterech nie różniących się wyglądem diod diodę D3 (dioda Zenera); nie wolno jej bowiem w

żadnym wypadku pomylić z diodą 1N 4148. W przeciwnym razie może dojść do błędów w

funkcjonowaniu. Należy również bezwzględnie przestrzegać właściwej biegunowości (którą

można rozpoznać po czarnym pierścieniu katody).

Dla udogodnienia kontroli należy przylutować wszystkie rezystory jednorodnie pod względem

ich ustawienia, tzn. zawsze złotym pierścieniem zwróconym w dół wzgl. w prawo. Oprawki

obu układów scalonych muszą być skierowane oznaczeniami w kierunku P1 wzgl. R7, zaś

układy scalone należy jednak wstawiać na samym końcu.

Podczas montażu trzech kondensatorów elektrolitycznych należy znowu uważać na zacho-

wanie właściwej biegunowości: w przypadku C5 biegun dodatni ma być zwrócony w kierunku

S1, w C2 musi on wskazywać na R4, a w C4 - na IC2. Końcówka dodatnia jest z reguły dłuż-

sza od ujemnej, a w kondensatorach elektrolitycznych z tworzywa sztucznego strona ujemna

jest dodatkowo wyraźnie oznakowana.

Zmiany w obrębie kondensatora C4 wpływa na czas załączenia multiwibratora jednostabil-

nego. Zwiększenie kondensatora powoduje przedłużenie tego czasu, zmniejszenie - jego

skrócenie. Zmiany w obrębie kondensatora C2 oddziałują na jego zadziałanie; redukcja tej

pojemności powoduje odcięcie dolnego zakresu częstotliwości, tzn. układ taki reaguje zna-

komicie jedynie na wysokie tony. Mały mikrofon należy przylutować do końcówek lutowni-

czych w taki sposób, by ekran masy znajdował się przy wyprowadzeniu „-„.

Zamiast przełącznika można wlutować również trójbiegunowy mostek nasadzany, a w przy-

padku diody świecącej krótsze wyprowadzenie katody musi być zwrócone w kierunku rezy-

stora R6. W przypadku przekaźnika wszystkie trzy przyłącza przełącznika wyprowadzone są

na zewnątrz. Użytkownik może więc wybrać, czy chce zastosować zestyk zwierny (C/S), czy

zestyk rozwierny (C/O). Po obowiązkowej kontroli wizualnej, mającej na celu wyśledzenie

błędów montażu i lutowania, można wykonać pierwszy test praktyczny, przyłączając napięcie

zasilania 11 do 15 V (masa do końcówki lutowniczej „-„).

Ustawić potencjometr w położeniu środkowym i wywołać nieco hałasu. Obojętnie, w jakim

położeniu znajduje się teraz przełącznik S1, musi teraz nastąpić reakcja przekaźnika (a wraz

z nią reakcja diody świecącej). W trybie pracy jednostabilnym musi dojść do krótkotrwałego

zwierania, zaś podczas pracy przerzutnika musi on zmienić swój stan. Przy pomocy poten-

cjometru można jeszcze teraz zmieniać czułość zadziałania, a więc przestawiać próg, w któ-

rym następuje reakcja przełącznika akustycznego. Nie wpływa to w żaden sposób na często-

tliwość dochodzącego sygnału, którego wzmacnianie odbywa się w zależności od kondensa-

tora C2 w sposób omówiony poniżej.

Kondensator o pojemności 1 µF wykazuje przy 1 kHz oporność bierną (reaktancję pojemno-

ściową X

ok. 159 Ω. Przy zmniejszeniu parametrów kondensatora o współczynnik 10 na-

stępuje dziesięciokrotne zwiększenie oporności biernej, a więc do ok. 1,6 kΩ (obowiązuje to

jedynie dla podanej częstotliwości !). Układ szeregowy złożony z rezystora i kondensatora

(jak tu w przypadku R4 i C2) wytwarza opór pozorny Z (impedancję) z udziałem pojemno-

ściowej oporności biernej. Oba komponenty nie sumują się liniowo do impedancji, lecz jako

składowe trójkąta prostokątnego.

Wykazywane przy 1 kHz przez kondensator C2 159 Ω nie odgrywają prawie roli przy 4,7 kΩ

rezystora R4, tzn. przy częstotliwościach ok. 1 kHz i większych wzmocność v wzmacniacza

operacyjnego wyznaczana jest niemal wyłącznie przez stosunek (P1 + R5) do R4. Przy cał-

kowicie odkręconym potencjometrze daje to maksymalne wzmocnienie (1 MΩ + 220 kΩ) do

4,7 kΩ, a więc nieco więcej niż 250. Jako że do przełączenia pierwszego przerzutnika po-

trzebne jest ok. 3,5 V na końcówce 7, minimalne napięcie wejściowe mikrofonu musi wynosić

ok. 15 mV (3,6 V podzielone przez 250).

Dane techniczne

Napięcie robocze:

Prąd ciągły:

Moc załączalna:

Maks. prąd zestyku:

Wymiary:

11 - 15 V=

5 mA, przy zwartym przekaźniku 50 mA

maks. 35 V=/10 W

2,5 A

80 x 45 mm

Uwaga!

Dokładne zapoznanie się z tą instrukcją montażu przed przystąpieniem do pracy pozwoli z

góry uniknąć błędów, których usunięcie wymaga później w najlepszym wypadku wielu nakła-

dów (długotrwałe diagnozowanie błędu, częstokroć zniszczenie podzespołów, a niekiedy

również nawet kompletnego zestawu!).

Należy kontrolować dwukrotnie każdą operację, każdą spoinę lutowniczą zanim przejdzie się

do następnego etapu! Postępować dokładnie zgodnie z instrukcją, nie próbować wykonywać

w inny sposób opisanych operacji i niczego nie pomijać!

Częstą przyczyną braku funkcjonowania jest błąd w zamontowaniu, np. odwrotnie zainstalo-

wane podzespoły, jak układy scalone, czy diody. Szczególną uwagę należy zwrócić na pier-

ścienie barwne rezystorów, gdyż łatwo tu niekiedy pomylić oznakowania.

Kolejnej przyczyny należy doszukiwać się w zimnych spoinach lutowniczych. Zjawisko to

występuje zarówno przy niewłaściwym rozgrzaniu lutowiny (cyna nie uzyskuje wtedy odpo-

wiedniego kontaktu z przewodami) jak też przy poruszeniu połączenia podczas schładzania

w momencie krzepnięcia. Tego rodzaju błędy rozpoznaje się zazwyczaj po matowym wyglą-

dzie powierzchni spoiny. Jedyną receptą jest tu ponowne dodatkowe lutowanie.

W 90% reklamowanych zestawów montażowych w grę wchodzą błędy w lutowaniu, zimne

szwy lutowniczę, stosowanie niewłaściwego lutu cynowego (z zawartością kwasów) itd.

Założeniem wstępnym podczas montażu zestawów elektronicznych jest dysponowanie pod-

stawowymi umiejętnościami w zakresie obchodzenia się z podzespołami elektronicznymi

wzgl. elektrycznymi oraz lutowania.

Instrukcja lutowania.

Przed przystąpieniem do lutowania radzimy zapoznać się z poniższymi punktami:

1. Podczas lutowania układów elektronicznych generalnie nigdy nie należy stosować wody

lutowniczej, ani tłuszczu lutowniczego. Zawierają one bowiem kwas, niszczący podze-

społy i ścieżki przewodzące.

2. Materiałem lutowniczym dopuszczonym do stosowania jest wyłącznie cyna elektroniczna

SN 60 Pb (złożona w 60% z cyny, a w 40% z ołowiu) z duszą kalafoniową, która służy ja-

ko topnik.

3. Należy posługiwać się wyłącznie małą kolbą lutowniczą o mocy grzejnej maksymalnie 30

W. Grot kolby musi być pozbawiony zgorzeliny dla umożliwienia właściwego odprowa-

dzania ciepła. Oznacza to, że ciepło wytwarzane przez kolbę musi zostać należycie do-

prowadzone do lutowanego punktu.

4. Samo lutowanie powinno być wykonywane w szybkim tempie, gdyż zbyt długie lutowanie

niszczy podzespoły, doprowadzając ponadto do odrywania się oczek lutowniczych lub

ścież

ek miedzianych.

5. Podczas lutowania należy trzymać dobrze ocynowany grot kolby lutowniczej przytknięty

do punktu lutowania w taki sposób, by dotykał on równocześnie wyprowadzenia podze-

społu oraz ścieżki przewodzącej.

Równocześnie doprowadzany jest lut cynowy (nie w nadmiarze), który również ulega na-

grzaniu. W momencie, gdy lut zaczyna płynąć, należy zdjąć go z punktu lutowania. Na-

stępnie odczekać jeszcze chwilę, by pozostały lut jeszcze dobrze się rozszedł, po czym

odjąć kolbę od lutowanego miejsca.

6. Należy uważać, by przylutowany właśnie podzespół nie został przypadkowo poruszony

przez około 5 sekund po odjęciu kolby. W efekcie uzyska się prawidłową spoinę lutowni-

czą o srebrzystym połysku.

7. Warunkiem uzyskania prawidłowej spoiny oraz dobrego lutowania jest czysty, nie utle-

niony grot kolby. Brudny grot kolby absolutnie uniemożliwia czyste lutowanie. Dlatego po

każdym lutowaniu należy ścią

gnąć nadmiar lutu oraz zanieczyszczenia zwilżoną gąbką

lub zbierakiem silikonowym.

8. Po przylutowaniu odstające końcówki drutów przyłączeniowych odcinane są bezpośred-

nio nad punktem lutowania szczypcami do cięcia drutu.

9. Podczas lutowania półprzewodników, diod LED i układów scalonych należy zwrócić

szczególną uwagę, by czas lutowania nie przekroczył 5 sekund, gdyż w przeciwnym ra-

zie dojdzie do zniszczenia podzespołu. W przypadku tych podzespołów należy również

uważać na właściwą biegunowość.

10. Po zamontowaniu podzespołów na płytce konieczne jest jeszcze ponowne skontrolowa-

nie każdego z układów w zakresie prawidłowego zainstalowania podzespołów oraz za-

chowania właściwej biegunowości. Należy również sprawdzić, czy nie doszło do omyłko-

wego zmostkowania lutem wyprowadzeń i ś

cieżek przewodzących. Może to bowiem

spowodować nie tylko brak funkcjonowania lecz również doprowadzić do zniszczenia

cennych podzespołów.

11. Prosimy uwzględnić, że nie możemy mieć wpływu na źle wykonane spoiny lutownicze,

nieprawidłowe połączenia, błędy w obsłudze oraz błędy w zamontowaniu.

1. Etap I:

Montaż podzespołów na płytce drukowanej

1.1 Rezystory

Należy rozpocząć od zagięcia pod kątem prostym – odpowiednio do wymiaru rastra -

wyprowadzeń rezystorów, a następnie wetknąć wyprowadzenia w przewidziane otwory na

płytce (zgodnie ze schematem montażowym). Aby uniemożliwić wypadnięcie podzespołów w

razie odwrócenia płytki, należy teraz wygiąć na zewnątrz pod kątem około 45% końcówki

wyprowadzeń rezystorów wystające z tyłu płytki oraz przylutować je starannie do ścieżek

przewodzących na tylnej stronie płytki. Następnie odciąć wystające po lutowaniu końcówki

wyprowadzeń.

Rezystory zastosowane w tym zestawie montażowym to oporniki węglowe. Ich tolerancja

wynosi 5% i są one oznakowane złotym „pierścieniem tolerancji”. Rezystory węglowe ozna-

kowane są zazwyczaj czterema pierścieniami barwnymi. W celu odczytania kodu barwnego

należy trzymać rezystor w taki sposób, by złoty pierścień znajdował się z prawej strony rezy-

stora. Pierścienie barwne odczytuje się teraz od lewej strony ku prawej!

R1 = 10 k brązowy, czarny, pomarańczowy

R2 = 470 k żółty, fioletowy, żółty

R3 = 470 k żółty, fioletowy, żółty

R4 = 4,7 k żółty, fioletowy, czerwony

R5 = 220 k czerwony, czerwony, żółty

R6 = 100 k brązowy, czarny, żółty

R7 = 1 M brązowy, czarny, zielony

R8 = 1 k brązowy, czarny, czerwony

R9 = 680 R niebieski, szary, brązowy

R10 = 10 k brązowy, czarny, pomarańczowy

Rysunek strona 19

1.2 Diody

Należy teraz odgiąć pod kątem prostym – odpowiednio do wymiaru rastra - wyprowadzenia

diod, a następnie wetknąć je w przewidziane otwory w płytce (zgodnie ze schematem mon-

tażowym). Konieczne jest przy tym uwzględnienie właściwej biegunowości diod (położenie

kreski oznakowania katody)

Aby uniemożliwić wypadnięcie podzespołów w razie odwrócenia płytki, należy teraz wygiąć

na zewnątrz pod kątem około 45% końcówki wyprowadzeń diody, wystające z tyłu płytki,

oraz przylutować je (stosując krótki czas lutowania) do ścieżek przewodzących na tylnej

stronie płytki. Odciąć wystające po lutowaniu końcówki wyprowadzeń.

D1 = dioda krzemowa uniwersalna 1 N 4148

D2 = dioda krzemowa uniwersalna 1 N 4148

D3 = dioda Zenera 6,8 V typu ZPD 6,8 V = 6V8

D4 = dioda krzemowa uniwersalna 1 N 4148

Rysunki strona 20

1.3 Tranzystor

Podczas tej operacji należy zainstalować tranzystor odpowiednio do nadruku montażowego i

przylutować go po stronie ścieżek przewodzących.

Należy przy tym uwzględnić jego położenie. Kontury obudowy tranzystora muszą przebiegać

zgodnie z konturami na nadruku montażowym płytki. Za stronę odniesienia należy przyjąć tu

spłaszczoną stronę obudowy tranzystora. Wyprowadzenia (nóżki) nie mogą się w żadnym

razie krzyżować, ponadto podzespół ten należy przylutować z uwzględnieniem odległości

około 5 mm od płytki.

Przestrzegać krótkiego czasu lutowania, by tranzystor nie uległ uszkodzeniu wskutek prze-

grzania.

T1 = tranzystor małej mocy BC 547, 548, 549 A, B lub C

Rysunek strona 21

widok z dołu ok. 5 mm

1.4 Kondensatory

Wetknąć kondensatory w odpowiednio oznaczone otwory, odgiąć nieco na zewnątrz wypro-

wadzenia drutowe i przylutować je czysto do ścieżek przewodzących. W przypadku konden-

satorów elektrolitycznych należy uwzględnić właściwą biegunowość (+ -).

Uwaga!

Kondensatory elektrolityczne posiadają różne oznaczenia biegunowości, w zależności

od producenta. Niektórzy producenci podają w oznaczeniu „+”, inni zaś „-”. Miarodaj-

ny jest tu umieszczony przez producenta nadruk biegunowości na kondensatorze

elektrolitycznym.

C1 = 0,1 µF = 100 nF = 104 kondensator ceramiczny

C2 = 1 µF kondensator elektrolityczny

C3 = 0,1 µF = 100 nF = 104 kondensator ceramiczny

C4 = 1 µF kondensator elektrolityczny

C5 = 100 µF kondensator elektrolityczny

Rysunek strona 21

1.5 Oprawki układów scalonych

Wetknąć oprawki układów scalonych (ICs) w odpowiednią pozycję od strony montażowej

płytki.

Uwaga!

Uwzględnić nacięcie bądź inne oznaczenie na stronie czołowej oprawki. Jest to ozna-

kowanie (przyłącze 1) dla układu scalonego, który trzeba będzie później wstawić.

Oprawkę należy zamontować w taki sposób, by oznakowanie to było zgodne z ozna-

kowaniem na nadruku montażowym!

Aby zapobiec wypadnięciu oprawek przy przekręceniu płytki (w celu lutowania), należy od-

giąć dwie położone naprzeciw siebie po przekątnej wyprowadzenia oprawki, a następnie

zalutować wszystkie nóżki.

1 x oprawka 8-wyprowadzeniowa

1 x oprawka 16-wyprowadzeniowa

Rysunki strona 22

1.6 Końcówki lutownicze

Przy pomocy szczypiec płaskich wepchnąć 7 końcówek lutowniczych w odpowiednie otwory

od strony montażowej. Następnie zalutować końcówki po stronie ścieżek przewodzących.

7 x końcówka lutownicza

Rysunek strona 23

1.7 Potencjometr nastawczy

Należy teraz wlutować w układ potencjometr nastawczy.

P1 = 1 M (czułość)

Rysunek strona 23

1.8 Dioda świecąca (LED)

Należy teraz wlutować w układ diodę LED z uwzględnieniem właściwej biegunowości. Po-

przez krótsze wyprowadzenie oznaczono na rysunku katodę.

Jeżeli przyjrzeć się diodzie świecącej pod światło, można rozpoznać katodę jako większą z

elektrod wewnątrz diody. Na nadruku montażowym płytki położenie katody przedstawione

jest poprzez grubą kreskę konturu obudowy diody świecącej.

Przed zamontowaniem należy najpierw przełożyć wyprowadzenia (nóżki) diody przez otwory

zawartego w dostawie krążka dystansowego, a dopiero potem przez otwory płytki drukowa-

nej.

LD1 = dioda czerwona ∅ 5 mm

Rysunek strona 23

W razie braku jednoznacznego oznakowania diody, lub jeśli będą Państwo mieć wątpliwości

odnośnie biegunowości (niektórzy producenci stosują różne znaczniki), możliwe jest ustale-

nie skonfigurowania biegunowości metodą próby. W tym celu obowiązuje następujące po-

stępowanie:

Za pośrednictwem rezystora ok. 270 R (w przypadku diody niskoprądowej LED 4 k 7) podłą-

czyć diodę LED do napięcia roboczego ok. 5 V (bateria 4,5 V lub 9 V).

Jeżeli spowoduje to świecenie diody, „katoda” diodowa została połączona prawidłowo ze

znakiem ujemnym. Jeżeli dioda nie świeci, została ona podłączona w kierunku zaporowym

(katoda do znaku dodatniego (+)) i należy odwrócić biegunowość.

Rysunek strona 24

Dioda LED podłączona w kierunku

zaporowym (katoda do „+”). Nie

następuje świecenie diody.

Dioda LED z opornikiem wstępnym

podłączona w kierunku przewodzenia

(katoda do „-”). Następuje świecenie

diody.

1.9 Przełącznik suwakowy

Należy teraz wetknąć miniaturowy końcówki przełącznika suwakowego w odpowiednie otwo-

ry od strony montażowej, a następnie zalutować je po stronie ścieżek przewodzących.

S1 = miniaturowy przełącznik suwakowy 1 x U

Rysunek strona 24

1.10 Przekaźnik

Zamontować na płytce przekaźnik 12 V oraz zalutować wyprowadzenia po stronie ścieżek

przewodzących.

RL1 = przekaźnik 12 V 1 x U

Rysunek strona 25

1.11 Wkładka mikrofonowa

Należy teraz z uwzględnieniem właściwej biegunowości przylutować wkładkę mikrofonową

do oznaczonych jako „MIK” końcówek lutowniczych.

MIK = wkładka mikrofonowa MCE 101

1.12 Układy scalone (ICs)

Na końcu należy z uwzględnieniem właściwej biegunowości wetknąć układy scalone w

przewidziane w tym celu oprawki.

Uwaga!

Układy scalone mogą ulec zniszczeniu wskutek odwrócenia biegunowości! Należy

więc uwzględnić odpowiednie oznakowanie układu (nacięcie lub kropka).

Układ scalony IC 2 należy do szczególnie czułych układów CMOS, którego zniszczenie

może spowodować nawet naładowanie statyczne.

Elementy MOS mogą być chwytane wyłącznie za obudowę, bez dotykania przy tym

nóżek układu.

Układów scalonych nie wolno z zasady wymieniać ani wtykać w oprawkę przy podłą-

czonym zasilaniu!

IC1 = wzmacniacz operacyjny FET typu LF 356 lub LF 357

(nacięcie lub kropka musi być zwrócone/a w kierunku P 1).

IC2 = przerzutnik J-K typu CD 4027, HCF 4027 lub MC 14027

(nacięcie lub kropka musi być zwrócone/a w kierunku R 7).

Rysunki str. 26

1.13 Kontrola końcowa

Przed uruchomieniem całego układu należy ponownie sprawdzić, czy wszystkie podzespoły

zostały zainstalowane prawidłowo z zachowaniem właściwej biegunowości. Prosimy spraw-

dzić również po stronie lutowania (strona ścieżek przewodzących), czy przypadkiem nie do-

szło do zmostkowania ścieżek przewodzących pozostałościami lutu, gdyż może to doprowa-

dzić zwarć i uszkodzenia podzespołów.

Następnie skontrolować, czy odcięte końcówki drutów nie pozostają na którejś ze stron płyt-

ki, gdyż to również może być przyczyną zwarcia.

W większości odesłanych w ramach reklamacji zestawów montażowych brak funkcjonowania

spowodowany jest błędami w lutowaniu (zimne szwy lutowniczę, mostki lutowe, zła lub nie-

odpowiednia cyna lutownicza itd.).

Conrad Components 193135 Clap on clap off Assembly kit 12 V DC Instrukcja obsługi

Marka: Conrad Components

Model: 193135 Clap on clap off Assembly kit 12 V DC

Typ: Instrukcja obsługi

ściągnij PDF

raport

Conrad Components 193135 Clap on clap off Assembly kit 12 V DC Instrukcja obsługi

Conrad Components 193135 Clap on clap off Assembly kit 12 V DC Instrukcja obsługi

Powiązane dokumenty

Inne dokumenty